In de 33e zwangerschapsweek neemt Yvon alvast een kijkje in Ronald McDonald Huis Maastricht. De baby in haar buik heeft een nierafwijking en zal na de geboorte geopereerd moeten worden.
Wat ze dan nog niet weet, is dat ze een paar dagen later al moeder van Cas wordt. Het Huis wordt bijna twee maanden een tijdelijk thuis voor Yvon en haar gezin.
Nierproblemen
“Tijdens de bevalling, vlak voordat hij geboren werd, werd ik plots heel bang. Deze baby zou prematuur geboren worden en had bovendien een ernstig nierprobleem. Ons leven zou voorgoed veranderen, maar hoe was nog compleet onduidelijk.
Maar toen hij er eenmaal was, werd ik alweer iets rustiger. Cas was groot, leek op een voldragen baby en de eerste testen waren redelijk positief.
Hij werd in de couveuse gelegd en Edwin en ik namen onze intrek in Ronald McDonald Huis Maastricht, samen met onze dochter Demi.”
Snel bij Cas
Cas deed het goed, maar zijn nieren functioneerden op halve kracht. Na zes dagen besloten de artsen dat er die dag een drain zou worden geplaatst. Wij gingen nog even eten in het Huis, maar we waren nog niet binnen of de telefoon ging: er moest nú een spoeddrain geplaatst worden.
We lieten alles uit onze handen vallen en stonden binnen vijf minuten naast zijn bedje. Dát is de kracht van het Ronald McDonald Huis: dicht bij je kind, maar toch de mogelijkheid om tussendoor even te ontspannen.
En dat lukte ons gelukkig goed. Hoe spannend het soms ook was, ik voelde altijd: hij zal dit overleven.”
“Na bijna twee maanden en diverse operaties mochten we eindelijk naar huis met Cas. Al die tijd had Demi ook in het Huis gelogeerd. Ons verblijf in het Huis zag ze als een lange vakantie. Regelmatig zei ze: ‘Wat is het hier toch gezellig mama!’ Ons leven in het Huis was heel overzichtelijk voor haar: ’s ochtends reisde Edwin naar zijn werk en ging ik samen met Demi ontbijten.
Daarna gingen we naar haar broertje in het ziekenhuis om hem te voeden, te verzorgen en te knuffelen en tussendoor waren we in het Huis om samen een spelletje te doen of even te rusten. ’s Avonds kwam Edwin weer naar ons toe en aten we samen. "
“Daarna ging hij naar Cas en legde ik Demi op bed. Eigenlijk zoals het thuis ook zou gaan. Ik had volop tijd voor haar en was toch ook dicht bij mijn zieke baby.
Ik zou niet kunnen kiezen tussen hen, en dat hoefde gelukkig ook niet. Het leverde zo veel bijzondere momenten op. Demi ging helemaal op in haar rol als grote zus en hield steevast Cas’ handje vast als hij het zoveelste prikje kreeg. Die band tussen hen zal altijd speciaal blijven.”
Warm bad
“Tot Demi’s grote vreugde hebben we onlangs weer een paar dagen in Ronald McDonald Huis Maastricht gelogeerd, tijdens een operatie aan een vernauwing aan Cas’ urineleider. We kwamen binnen in het Huis en het was net alsof we thuiskwamen. Demi vloog de vrijwilligers in de armen en ook wij kwamen in een warm bad terecht. Het Huis betekent veel voor ons; we hebben zo veel steun gehad van al die vrijwilligers, het management en de andere gasten.
Iedere 3 maanden
We rekenden erop dat we twee weken zouden blijven. Dus toen de chirurg drie dagen na de operatie zei dat we Cas alweer mee naar huis mochten nemen, konden we het bijna niet geloven. Voor Demi was het even slikken: ‘nu alweer weg?’ Maar ze weet: we komen nog vaak op bezoek. Om de drie maanden wordt Cas onderzocht op de groei van zijn nieren en de mogelijke ontwikkeling van tumoren. Het blijft spannend, maar ik ben geen negatief mens. Het komt gewoon goed. Onze zoon is zo’n vechter, hij redt het wel.”