Danique is elf maanden oud als er een tumor in haar hersenen wordt ontdekt.
Er volgen drie zware operaties en als ze anderhalf jaar oud is, lijkt ze ‘schoon’. Maar het noodlot slaat opnieuw toe.
Vaste gasten
“Op oudejaarsdag 2011 namen Debbie en Marco, ouders van Danique, afscheid van Ronald McDonald Huis Maastricht in de hoop niet meer terug te keren. Inmiddels zijn ze er helaas vaste gasten. Debbie: “Toen we na een heftige periode Danique eindelijk mee naar huis mochten nemen, had ik nooit kunnen vermoeden dat ik er nu elke maand een week logeer.
De eerste keer hadden we amper contact met de vrijwilligers en andere gasten. We zaten zo’n beetje dag en nacht bij Danique en kwamen er alleen maar om te slapen en even tot rust te komen.
Tweede thuis
Nu worden we begroet als oude bekenden en weten we alles te vinden. Ik heb het afgelopen jaar ook ontdekt dat het Huis meer is dan een slaapplek dicht bij je kind. Ik kook in de keuken, eet aan de gemeenschappelijke tafel en praat met andere gasten in de huiskamer. Ik kan mijn verhaal kwijt en luister naar dat van anderen.
Het Huis is echt ons tweede thuis geworden. Het blijft wel een dubbel gevoel: het is fijn dat we een band hebben met het management en de vrijwilligers, maar er zit natuurlijk wel een triest verhaal achter.”
Debbie haalt diep adem en vertelt dan het verdrietige verhaal. “Op de eerste hersenscan nadat de tumor was verwijderd, zag alles er goed uit. Zeven maanden later werd er iets waargenomen, maar dat was hoogstwaarschijnlijk goedaardig.
Nader onderzoek wees echter uit dat het foute boel was. De tumor was gegroeid en uitgezaaid. En het ging snel... Danique moest meteen starten met haar eerste chemokuur. Om de drieënhalve week krijgt ze een kuur.
Samen met opa beginnen we aan de kuur en op de derde dag komt papa ook. We proberen deze dagen zo plezierig mogelijk te maken voor onze kleine meid. Ik zie haar aftakelen, door de chemo en door wat er groeit in haar hoofd.
Ze gaat achteruit. Toch moeten we door. Sinds december weten we dat de chemo haar niet meer kan genezen. De enige hoop die we nog hebben, is een zware protonenbestraling van zeven weken in Amerika of Zwitserland. Daarmee krijgt Danique 50% kans dat de ziekte stabiel blijft. Dit is onze laatste kans.”
Vechten
“We gaan door op de reservebatterij, lopen op ons tandvlees. Onze rust pakken we in het Ronald McDonald Huis.
Voor Danique is het ook beter dat wij niet bij haar slapen.
Zij moet een goede, ongestoorde nachtrust hebben om de volgende ochtend sterk te zijn voor de chemokuur.
Dapper
Ach, en ze is zo’n vrolijk en dapper meisje! Dit is het enige wat we voor haar kunnen doen.
Net als alle ouders, wil ik ons kind alle kansen geven. Ik zie haar vechten tijdens de kuren en denk vaak: kanjer, wat zou ik het graag van je willen overnemen. Want een kind hoort niet ziek te zijn.”