Een rompertje in maat 38. Zo klein is het pakje dat Femke en Dennis onverwachts voor hun zoontje Mace moesten uitzoeken.
Thuis in de kast lag een stapel frisgewassen rompers in maat 50-56 op beide jongens te wachten. Maar de werkelijkheid liep anders.
Couveuse
Een wit, zacht truitje met een sterretje erop. Dat kozen Femke en Dennis voor hun zoontje Mace. Het zijn z’n eerste en meteen laatste kleertjes. Tweelingbroer Liam lag nog in de couveuse aan allerlei snoertjes en slangetjes. Mace was ontkoppeld.
“De band tussen tweelingen is sterk”, vertelt Femke. “Toen Mace vijf dagen na de geboorte overleed, gingen in de couveuse bij zijn tweelingbroer Liam de alarmbellen af. Terwijl dat de dagen ervoor niet het geval was.
Ook hebben we een foto van Mace op Liams kamertje staan. Daar wijst hij van het begin af aan naar. Alsof hij weet dat het zijn broer is.”
Beademing
Het aangrijpende verhaal van Femke en Dennis begint als Femke 21 weken zwanger is van een tweeling en de bevalling zich onverwachts aandient. Met bedrust en weeënremmers weten de artsen die nog zes weken uit te stellen, maar na 27 weken zwangerschap komen beide jongens ter wereld.
Ze doen het aanvankelijk goed. Maar op dag drie worden Dennis en Femke ’s nachts met spoed bij de couveuse van Mace geroepen. “Zijn bloeddruk schommelde heel erg en hij lag aan de beademing. We konden niets anders doen dan er voor hem zijn.
Een hand op zijn hoofdje leggen en tegen hem blijven praten. Later bleek dat hij op dat moment een enorme hersenbloeding had, vanuit zijn hersenstam.””
“De artsen zijn meteen helder: dit gaat niet goed komen. Terwijl Liam alle testen glansrijk doorstaat en eigenlijk alleen hoeft aan te sterken, overlijdt twee dagen later hun mooie zoontje Mace in hun armen. Dennis en Femke mogen hem vasthouden, knuffelen, kusjes geven.
“We hebben dat bewust samen gedaan. Geen familie of vrienden erbij, we wilden hem samen gedag zeggen”, zegt Femke. Een dag na het overlijden wordt Femke als kraamvrouw ontslagen uit het ziekenhuis. “Het Ronald McDonald Huis is op zo’n moment pure noodzaak.
Je moet ineens een uitvaart regelen en allerlei beslissingen nemen, terwijl je andere zoontje daar zo dapper en alleen in de couveuse ligt. Wij waren hele dagen op de Neonatologie Intensive Care Unit, we wilden zo dicht mogelijk bij Liam zijn.” Die deed het ondertussen fantastisch. Femke: “Hij heeft één keer een infectie gehad, waardoor hij achteruit ging.
Toen sloeg de schrik ons weer om het hart. ‘Alsjeblieft, niet ook Liam’, riepen wij uit. Maar de verpleegkundigen hielden ons op dat moment letterlijk vast. ‘Dit is anders’, zeiden ze steeds. ‘Dit is niet zoals bij Mace.’”
Veel pit
“En dat bleek, want Liam mocht na negenenhalve week ziekenhuis – omgerekend zou hij nog steeds in de buik moeten zitten – al naar huis. Daar is hij nu de vrolijkheid zelve. “Het is zo’n sterk kereltje. Een echte doorzetter. Er zit zoveel pit in.
Beschermengel
” Hoewel de thuiskomst ook heftig was voor het gezin – “we hadden alles dubbel, twee bedjes, twee stoeltjes” – gaat het nu goed met Femke en Dennis. “We hebben de draad weer opgepakt. We zijn heel blij en trots op Liam. En hij heeft een fantastische beschermengel.”